پرورش بلدرچین در ایران از اواخر دهه 50  در شهر های مرکزی ایران بخصوص استان یزد آغاز و در اواخر دهه 60 پرورش این پرنده خاص در  استان های تهران و اصفهان رونق گرفت، تنها نژاد بلدرچین رایج در ایران که جهت تولید گوشت بلدرچین و تخم بلدرچین (نژاد دو منظوره) تا به امروز به صورت صنعتی و حرفه ای کاربرد داشته بلدرچین نژاد ژاپنی (coturnix quail japonica)  می باشد.

این بلدرچین در آسیا، اروپا، خاورمیانه و شمال آفریقا به طور طبیعی به نام علمی Common quail زیست می کند که در نوع پرورشی رایج به صورت انتخابی اصلاح نژاد مختصری صورت گرفته است. از جمله علل مقبولیت این نژاد از بلدرچین مقاومت بالا نسبت به شرایط محیطی گوناگون و بیماری ها می باشد، استفاده هم زمان از یک بلدرچین به عنوان تخمگذار، مولد و یا گوشتی باعث شده تا جایگاه خود را در میان انواع نژاد بلدرچین حفظ نماید.

بلدرچین های ژاپنی در چند سویه مختلف از نظر رنگ پرها موجود می باشند، که تفاوت چشمگیری به طور علمی وعملی در پرورش و میزان بازدهی اقتصادی آنها از نظر ضریب تبدیل، میزان تخمگذاری و طول عمر مشاهده نمی شود، و گاهاً دیده شده که به علت نا آشنایی مردم بلدرچین ژاپنی با رنگ سفید را به عنوان نژاد وایت کانادایی یا ... با قیمت بالاتر در بازار فروخته اند

مقاومت بالا، بلدرچین ژاپنی را در طول پرورش بلدرچین از مصرف هر نوع واکسن و آنتی بیوتیک در شرایط معمول مصون نگه داشته و باعث شده تا به عنوان محصولی سالم و ارگانیک در سبد غذایی  مردم جای داشته باشد.